''Πόσο έυκολα..Ποσο δύσκολα''

Το να σπας καρδιές χωρίς να το ξέρεις είναι πολύ εύκολο.Και για τις καρδιές αυτές πολύ οδυνυρό.Πολύ μαύρο.Πολύ ειρωνικό.Πολύ ανώμαλο και αυτοκτονικό.Είναι σαν εκατομμύρια ποτάμια να πέφτουν πάνω σου,να θές να φύγεις,να θές να φτάσεις στο τέλος του καταράχτη και να μην μπορείς.Να μην μπορείς να κάνεις ούτε μία κίνηση.Ούτε μια βαθιά ανάσα να μην μπορείς να πάρεις για να αντέξεις το επόμενο ράγισμα.Γιατί οι καρδιές δεν είναι γυαλί.Δεν είναι πλαστικό.Δεν είναι χαρτί.Δεν είναι τίποτα.Είναι αυτό που με πόνο σε αφήνει πάντα.Δεν σε αποτελειώνει.Σαφήνει να περιμένεις,παγιδευμένος μέσα στην μαυρίλα και στο χάος,Στην υπερβολή και στην ειρωνεία.Κανείς δεν σε ρωτάει.Αν θές,Αν αντέχεις να συνεχίσεις να το υπομένεις αυτό.Είσαι εκεί.Δεν ξέρεις αν είναι αιώνιο,αλλά έτσι φαίνεται.Έτσι το νοιώθεις.Ουρλιάζεις φύγε.Άσε το μυαλό μου ήσυχο.Και αυτή η στασιμότητα συνεχίζει την προσπάθεια της να σε κατατάξει στα θύματα της.Πως ήσουν.Πως έγινες,Τι έγινες.Αν έγινες κάτι.Γιατί με τίποτα μπορεί να θυμίζεις πια.Τι να πείς .Και τι να μην πείς.Γιατί να το πείς και γιατί να μην το πείς.Καθημερινά αφαιρούνται οι ώρες,τα λεπτά,τα δευτερόλεπτα.Ποιά αγάπη?Ποιά πάθοι?Θάνατος θυμίζουν όλα..